Log In
Register
Home
Topic RSS
08:41
VVM leden
9 augustus 2014
Offline
welkom!
11:46
VVM leden
20 juli 2012
Offline
Superrrr!
10:58
VVM leden
12 mei 2014
Offline
bibber, bibber...Ik ga het in overweging nemen.
Thnks
19:23
Moderators
VVM leden
kaderleden
29 juni 2008
Offline
Welkom Huib.
De kop in het zand steken, daar ondervind ik ook nog dagelijks de gevolgen van.
Kom ook op 24 mei naar de landelijke dag, dan kan je andere verlegen mensen ontmoeten en misschien nog wat leren van de workshop. Zie de voorpagina van de website voor meer informatie.
17:29
VVM leden
20 juli 2012
Offline
Nou Huib als ik je verhaal lees vind je in ieder geval overkomen als een krachtig persoon met inhoud 
Dus ik zeg Welkom hier!!
15:17
VVM leden
12 mei 2014
Offline
Dank je wel Thimotheo!
Waarom heb ik bevestiging nodig van anderen? Dat is idd persoonlijk en vind ik moeilijk om te vertellen, maar gooi het er toch maar uit.
Dat zal waarschijnlijk komen doordat ik mezelf dit niet geef. Ik accepteer mezelf niet, anders zou ik dit van anderen niet zo hard nodig hebben. toch?
Waarom accepteer ik mezelf niet? Mijn moeder verteld me (nog steeds) dat de scheiding van mijn ouders en het weggaan van mijn moeder bij ons dit gevoel wel eens gegeven zou kunnen hebben. "Ik ben niet de moeite waard om voor te blijven". Daarnaast was mijn moeder in mijn vroege jeugd erg onrechtvaardig naar mij en eiste dingen van me die ik simpelweg niet kon waarmaken. Deed ik het niet dan kreeg ik straf. Ik 'voel' dit zelf niet meer, maar is puur gebasseerd op hetgeen ze mij verteld. Ze heeft zich daarvoor verontschuldigd, maar omdat ik niet meer bij dat gevoel kan kan ik het ook niet verwerken.
Met deze angst ging ik de pubertijd in en kreeg ook nog eens een hevige acne, welke ik niet accepteerde. Ik kon mezelf niet eens aankijken in de Spiegel, haatte mezelf en raakte steeds verder van mezelf verwijderd.
Al deze dingen tezamen zullen waarschijnlijk de basis gelegd hebben, waarna alle negatieve ervaringen die later volgde er steeds een schepje bovenop deden.
14:24
VVM leden
12 mei 2014
Offline
Hoi allen,
Ik ben Huib en woon in het zuiden van het land. 42 jaar reeds en nog steeds heb ik elke dag last van mijn onzekerheid.
Door verschillende gebeurtenissen ben ik de afgelopen tijd steeds meer geisoleerd geraakt. Mijn angst/onvermogen om contact met nieuwe mensen te maken zorgt ervoor dat ik niet snel uit dit isolement kan komen.
Het afgelopen jaar is erg zwaar voor me geweest. Een nieuwe baan, waar ik na 17 jaar ergens anders in vaste dienst gewerkt te hebben met goede hoop aan begon.
Ik knalde echter weer frontaal tegen mijn problematiek aan en ben sindsdien weer met therapie begonnen. Daarvoor had ik mijn angsten ook nog steeds, maar het is frapant hoe je in vertrouwde situaties deze als minder lasting ervaart.
Na een overspannen periode en het eerste jaar letterlijk doorgeworsteld te hebben gaat het nu iets beter daar. Naarmate mensen me vertrouwd worden raak ik meer ontspannen, maar vraag me nu niet om lid van een tennisclub te worden, want dan breekt het zweet me uit.
Ik vraag me nu vaak af waarom ik niet meer aan mijn problematiek gewerkt heb. Ik heb wel eens aan assertiviteitstraining en wat therapie gedaan toen ik 23 was, maar daarmee waren mijn problemen niet verdwenen. Ik bleef tussen de mazen doorglippen en ging situaties waarbij ik teveel met mijn angsten geconfronteerd werd uit de weg. Dit patroon werd me zo vertrouwd dat ik minder last van mijn angsten leek te hebben. Kop in het zand steken heet dat. Daar ben ik goed in. Vandaar ook dat ik tijdens therapie bijna nooit het achterste van mijn tong laat zien. Dat moet maar eens afgelopen zijn.
Met een-op-een situaties heb ik meestal niet zoveel problemen, maar zo gauw er groepjes (niet vertouwde) mensen aan te pas komen klap ik compleet dicht en probeer ik situaties te ontvluchten. Ik heb altijd eerst de bevestiging nodig dat mensen mij accepteren en tot die tijd laat ik mezelf niet zien. Dat betekent dat ik mezelf vaak verloochen om maar aardig gevonden te worden.
Ik weet natuurlijk best dat dit niet de manier is, maar heb tot op heden nog geen manier gevonden om hier goed mee om te gaan. Op zich niet zo verwonderlijk als dit gedrag zich sinds mijn puberteit reeds manifesteert.
Ik hoop hier contact te kunnen maken met mensen die zelf weten hoe het voelt om dit soort angsten te hebben, waardoor ik me wat minder geisoleerd zal gaan voelen. Misschien leidt het tot inzichten hoe hier mee om te gaan en wie weet ga ik nog eens mee met een groepsactiviteit.
Groeten Huib